Miari Despina's blog

Δέκα συμβουλές από την  επιστημονική έρευνα  σχετικά με τον πως μπορούμε να βελτιώσουμε την ζωή μας με απλές καθημερινές συνήθειες. 1) Βγείτε έξω στη φύση Το πιθανότερο είναι ότι υποτιμάτε πόσο σημαντική είναι η επαφή με την φύση. Και μάλλον αυτό συμβαίνει, αφού υπάρχει επιστημονική μελέτη που το πιστοποιεί. Όμως, αποδεδειγμένα η επαφή με την φύση προσφέρει τα εξής θετικά: μειώνει το στρες , μας κάνει πιο δημιουργικούς, βελτιώνει τη μνήμη, κάνει πιο έντονη την επιθυμία για κοινωνική προσφορά μειώνει τον εγωκεντρισμό 2) Γυμναστείτε Όλοι γνωρίζουμε πόσο σημαντικό είναι αυτό, αλλά λίγοι άνθρωποι το πράττουν με συνέπεια. Εκτός από τα οφέλη για την υγεία που όλοι τα γνωρίζουμε, η άσκηση προσφέρει επιπλέον και τα εξής: μας κάνει πιο έξυπνους, πιο ευτυχισμένους , βελτιώνει τον ύπνο , αυξάνει την λίμπιντο αυξάνει την αυτοεκτίμηση, αφού αισθανόμαστε καλύτερα για το σώμα μας. Μια μεγάλη μελέτη του Χάρβαρντ στην οποία παρακολούθησαν 268 ανθρώπους για περισσότ

Το πρώτο πράγμα που σ' εντυπωσιάζει φτάνοντας στο  Summerhill  είναι ότι δεν έχει πόρτα. Απλά στρίβεις σ' ένα δρομάκι και είσαι μέσα. Ποιο ιδιωτικό σχολείο δεν έχει πόρτα, κάγκελα και φύλακες; «Η Ζόι θα 'ρθει σε 10 λεπτά» μας λέει η γραμματέας. Η Ζόι Ρέντχεντ είναι η σημερινή διευθύντρια (κόρη του ιδρυτή A.S. Neill). Όσο περιμένουμε, ξεφυλλίζουμε το διαφημιστικό φυλλάδιο του σχολείου. Έχει ελάχιστες φωτογραφίες από μαθήματα. Κυρίως είναι φωτογραφίες παιδιών που παίζουν, που τρέχουν, που γελάνε αλλά και που κλαίνε. «Τα παιδιά είναι ελεύθερα να δοκιμάζουν όλα τα συναισθήματα –ακόμα και τ' αρνητικά» λέει από κάτω η λεζάντα. Υπάρχουν και φωτογραφίες αποφοίτων με το επάγγελμα που διάλεξαν: Επιχειρηματίες, καλλιτέχνες, film stars (Ρεμπέκα ντε Μορνέ η πιο διάσημη), αγρότες, γιατροί, δικηγόροι, καθηγητές Πανεπιστημίου… Αυτό είναι και ένα από τα αινίγματα που ήρθαμε να λύσουμε στο Summerhill: Πώς μπορεί ένα σχολείο (που για τα ελληνικά δεδομένα είναι ξέφραγο αμπέλι) να πρα

                                            Βαθύς, μεταφυσικός, παγκόσμιος, φιλοσοφικός, ερωτικός, πολιτικός , είναι μερικοί μόνον από τους χαρακτηρισμούς που έχουν αποδοθεί στον Καβάφη. Όλοι τον αφορούν. Γι' αυτό είναι τόσο δύσκολη ακόμη και η μελοποίηση του: παρ' ότι η μουσική είναι ίσως το καταλληλότερο «εργαλείο» για την προσέγγιση ενός ποιήματος, το εγχείρημα γίνεται επικίνδυνο όταν αφορά ένα έργο τόσο πολυσήμαντο και πολυ-συναισθηματικό όσο το καβαφικό. Ακόμη πιο επικίνδυνο είναι φοβάμαι, να επιχειρεί να απομονώσει κάποιος έναν καβαφικό στίχο, καταλήγοντας σε καταστροφικά ή και... «διαστροφικά» αποτελέσματα. Πάρτε για παράδειγμα τα καβαφικά ποιητικά θραύσματα που κατά πρωτοβουλία του Αρχείου Καβάφη του Ιδρύματος Ωνάση βρέθηκαν να ταξιδεύουν στην Αθήνα σε αφίσες τοποθετημένες σε μέσα μαζικής μεταφοράς, ώστε με τη διαμεσολάβηση της κάπως ποπ εικαστικής άποψης να κάνουν τους «στίχους οικείους και προσιτούς». Το αποτέλεσμα κάνει αντίθετα κάποιους, απομονωμένους α

Ο ρόλος των γονέων   Οι γονείς παίζουν καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση της διατροφικής συνείδησης των παιδιών. Ειδικά στις μικρότερες ηλικίες, αποτελούν το σημαντικότερο πρότυπο προς μίμηση, ενώ είναι οι κύριοι υπεύθυνοι για τη διαθεσιμότητα φαγητού. Δεν είναι τυχαίο ότι τα παιδιά που έχουν γονείς με αυξημένο σωματικό βάρος, κινδυνεύουν να γίνουν υπέρβαρα ή παχύσαρκα. Το δυσάρεστο είναι ότι, σε πολλές περιπτώσεις, οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν κάποια έγκυρη διατροφική πληροφόρηση/εκπαίδευση. Μάλιστα, συχνά δέχονται αντικρουόμενα ή μεμονωμένα μηνύματα από διάφορες πηγές, με αποτέλεσμα να νιώθουν ανασφαλείς ή να ακολουθούν οδηγίες αμφίβολης προέλευσης. Εξίσου σημαντικό είναι και το θέμα της ποσότητας. Πολλοί γονείς δεν έχουν επίγνωση του μεγέθους της μερίδας που πρέπει να σερβίρουν, με αποτέλεσμα να δίνουν στα παιδιά τους περισσότερο φαγητό από όσο χρειάζονται. Είναι χαρακτηριστικό ότι σε πολλές οικογένειες τα παιδιά καταναλώνουν μερίδες ενηλίκων από την ηλικία των 5-6 ετών.

Ένα υπέροχο παραμύθι για όλους μας.   Για να θυμίζει ότι δεν πρέπει ποτέ να σταματήσουμε να προσπαθούμε.   Για σκεφτείτε πόσο σημαντική είναι η ενθάρρυνση για έναν άνθρωπο που μεγαλώνει.   Εσείς αναγνωρίζετε  τον εαυτό σας στο παρακάτω παραμύθι;   -Δεν μπορώ του είπα. Δεν μπορώ! -Σίγουρα; με ρώτησε αυτός. -Ναι. Πολύ θα ήθελα να μπορούσα να σταθώ μπροστά της και να της πω τι νιώθω… Ξέρω, όμως, ότι δεν μπορώ!!! Ο Χόρχε κάθισε σαν το Βούδα πάνω σ΄ εκείνες τις φριχτές μπλε πολυθρόνες του γραφείου του χαμογέλασε, με κοίταξε στα μάτια και, χαμηλώνοντας τη φωνή όπως έκανε κάθε φορά που ήθελε να τον ακούσουν προσεκτικά, μου είπε: -Να σου πω μια ιστορία…   Και χωρίς να περιμένει να συμφωνήσω, ο Χόρχε άρχισε να αφηγείται: ''.....Όταν ήμουν μικρός μου άρεσε πολύ ο μαγικός κόσμος του τσίρκου. Ενθουσιαζόμουν όταν έβλεπα από κοντά όλα αυτά τα ζώα που ταξίδευαν μέσα στα τροχόσπιτα από την μια πόλη στην άλλη. Στην παράσταση όλα μου φαίνονταν μαγικά κ