Ο αλυσοδεμένος ελέφαντας

Ένα υπέροχο παραμύθι για όλους μας.  

Για να θυμίζει ότι δεν πρέπει ποτέ να σταματήσουμε να προσπαθούμε. 

Για σκεφτείτε πόσο σημαντική είναι η ενθάρρυνση για έναν άνθρωπο που μεγαλώνει.
 

Εσείς αναγνωρίζετε  τον εαυτό σας στο παρακάτω παραμύθι;

 


-Δεν μπορώ του είπα. Δεν μπορώ!
-Σίγουρα; με ρώτησε αυτός.
-Ναι. Πολύ θα ήθελα να μπορούσα να σταθώ μπροστά της και να της πω τι νιώθω… Ξέρω, όμως, ότι δεν μπορώ!!!

Ο Χόρχε κάθισε σαν το Βούδα πάνω σ΄ εκείνες τις φριχτές μπλε πολυθρόνες του γραφείου του χαμογέλασε, με κοίταξε στα μάτια και, χαμηλώνοντας τη φωνή όπως έκανε κάθε φορά που ήθελε να τον ακούσουν προσεκτικά, μου είπε:

-Να σου πω μια ιστορία…  
Και χωρίς να περιμένει να συμφωνήσω, ο Χόρχε άρχισε να αφηγείται:

''.....Όταν ήμουν μικρός μου άρεσε πολύ ο μαγικός κόσμος του τσίρκου.
Ενθουσιαζόμουν όταν έβλεπα από κοντά όλα αυτά τα ζώα
που ταξίδευαν μέσα στα τροχόσπιτα από την μια πόλη στην άλλη.
Στην παράσταση όλα μου φαίνονταν μαγικά και λαμπερά,
αλλά τη στιγμή που εμφανιζόταν ο ελέφαντας ήταν η αγαπημένη μου. Το γιγάντιο ζώο ήταν τρομερά επιδέξιο, τρομερά μεγάλο και τρομερά δυνατό.
Σίγουρα ένα ζώο σαν κι αυτό θα μπορούσε να ξεριζώσει ένα ολόκληρο δέντρο
μ’ ένα μικρό τράβηγμα, το δίχως άλλο…

 

 Τι συγκρατούσε τον ελέφαντα; Γιατί δεν το έσκαγε;
Όταν ήμουν πέντε ή έξι χρονών, πίστευα ακόμα ότι οι μεγάλοι τα ήξεραν όλα.
Έτσι πήγα και ρώτησα τους δασκάλους μου, το θείο και την μητέρα μου
για το μυστήριο του ελέφαντα.

Εκείνοι μου εξήγησαν ότι ο ελέφαντας δεν το έσκαγε επειδή
τον είχαν δαμάσει. Τότε, όπως ήταν λογικό, τους ρώτησα:
«Αν είναι δαμασμένος και γι’ αυτό δεν το σκάει, γιατί τον δένουν;»
Κανείς δεν ήξερε να μου απαντήσει σ’ αυτήν την ερώτηση.

Πολύ καιρό μετά, μια νύχτα, γνώρισα κάποιον πολύ σοφό
που είχε ταξιδέψει στην Ινδία και
αυτός με βοήθησε να βρω την απάντηση.

Ο ελέφαντας του τσίρκου είχε μείνει δεμένος
σ’ ένα ξυλαράκι από τότε που ήταν μικρός.
 

 
Θυμάμαι που έκλεισα τα μάτια και σκέφτηκα το μικρό,
το νεογέννητο ελεφαντάκι να
κάθεται δεμένο στο ξύλο.

Το φαντάστηκα να σπρώχνει και να τραβάει την αλυσίδα κάθε 
μέρα νύχτα, όλη μέρα και να προσπαθεί να λυθεί. 
 Σχεδόν μπορούσα να το δω να κοιμάται
κάθε νύχτα εξαντλημένο από την κούραση με τη σκέψη πως το επόμενο πρωί θα
ξαναπροσπαθούσε. 

 

Όλα ήταν μάταια: το ξυλαράκι ήταν πολύ γερό 
για ένα νεογέννητο ζωάκι, ακόμα και αν μιλάμε για ελέφαντα.
Ώσπου, μια μέρα, την πιο θλιβερή μέρα της μικρής ζωής του,
το ελεφαντάκι δέχτηκε ότι δεν
μπορούσε να ελευθερωθεί και παραδόθηκε στη μοίρα του.

Κατάλαβα τότε γιατί ο πανίσχυρος και τεράστιος ελέφαντας
που έβλεπα στο τσίρκο έμενε αλυσοδεμένος.
Ήταν πια σίγουρος πως ποτέ δε θα μπορούσε
να ελευθερωθεί από το ξυλάκι του.

Η ανάμνηση της αδυναμίας που ένιωσε λίγο μετά τη γέννησή του είναι χαραγμένη στη μνήμη του. 

Και το χειρότερο είναι ότι ποτέ δεν αμφισβήτησε σοβαρά αυτή την ανάμνηση. Ποτέ μα ποτέ δεν ξαναπροσπάθησε να δοκιμάσει τις δυνάμεις του…” 




-Έτσι είναι, Ντεμιάν. Όλοι είμαστε λίγο-πολύ σαν τον ελέφαντα του τσίρκου. 

Περιδιαβαίνουμε τον κόσμο δεμένοι σε εκατοντάδες παλούκια που μας στερούν την ελευθερία. 
Ζούμε πιστεύοντας ότι δεν μπορούμε να κάνουμε ένα σωρό πράγματα, απλώς επειδή μια φορά, πριν από πολύ καιρό, όταν είμαστε μικροί, προσπαθήσαμε και δεν τα καταφέραμε.

Πάθαμε τότε το ίδιο με τον ελέφαντα. Χαράξαμε στη μνήμη μας αυτό το μήνυμα: Δεν μπορώ, δεν μπορώ και ποτέ δε θα μπορέσω.

Ο Χόρχε έκανε μια μεγάλη παύση. Ύστερα πλησίασε, κάθισε στο πάτωμα μπροστά μου και συνέχισε: Αυτό σου συμβαίνει, Ντέμι. 

Ζεις μέσα στα όρια της ανάμνησης ενός Ντεμιάν που δεν υπάρχει πια, εκείνου που δεν τα κατάφερε.

 Ο μοναδικός τρόπος να μάθεις εάν μπορείς, είναι να προσπαθήσεις πάλι με όλη σου την ψυχή… Με όλη σου την ψυχή!

 


Απόσπασμα από το βιβλίο του Jorge Bucay με τίτλο «Να σου πω μια ιστορία»

Να σου πω μια ιστορία


 

Πηγή:paramythitis.blogspot.gr






 


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Τα παιδιά μας αντιγράφουν ...

Έλληνας σπουδαστής δημιουργεί ένα video animation για την ενδοοικογενειακή βία

Γενέθλια Hot Wheels