Miari Despina's blog

Αναρωτιέμαι μερικές φορές: Είμαι εγώ που σκέφτομαι καθημερινά, πως η ζωή μου είναι μία; Όλοι οι υπόλοιποι το ξεχνούν; Ή πιστεύουν πως θα έχουν κι άλλες, πολλές ζωές, για να κερδίσουν τον χρόνο που σπαταλούν; Ν' αντικρίζεις τη ζωή με μούτρα.. Να περιμένεις την Παρασκευή που θα φέρει το Σάββατο και την Κυριακή για να ζήσεις. Κι ύστερα να μη φτάνει ούτε κι αυτό, να χρειάζεται να περιμένεις τις διακοπές. Και μετά ούτε κι αυτές να είναι αρκετές. Να περιμένεις μεγάλες στιγμές. Να μην τις επιδιώκεις, να τις περιμένεις. Κι ύστερα να λες πως είσαι άτυχος και πως η ζωή ήταν άδικη μαζί σου. Και να μη βλέπεις ,πως ακριβώς δίπλα σου συμβαίνουν αληθινές δυστυχίες που η ζωή κλήρωσε σε άλλους ανθρώπους. Σ' εκείνους που δεν το βάζουν κάτω και αγωνίζονται. Και να μην μαθαίνεις από το μάθημά τους. Και να μη νιώθεις καμία φορά ευλογημένος που μπορείς να χαίρεσαι τρία πράγματα στη ζωή σου, την καλή υγεία, δυο φίλους, μια αγάπη, μια δουλειά, μια δραστηριότητα που σε κά

Με τον καιρό μαθαίνει κανείς τη λεπτή διαφορά ανάμεσα στο να κρατά ένα χέρι και να αλυσοδένει μια ψυχή. Μαθαίνει πως αγαπώ δε σημαίνει: στηρίζομαι και ότι συντροφικότητα δε σημαίνει: ασφάλεια..κι έτσι κανείς αρχίζει να μαθαίνει…. Πως τα φιλιά δεν είναι συμβόλαια και ότι τα δώρα δεν είναι υποσχέσεις. Και αρχίζει να δέχεται τις ήττες του με το κεφάλι ψηλά και τα μάτια ορθάνοιχτα. Και μαθαίνει να χτίζει όλες τις διαδρομές του στο σήμερα γιατί το έδαφος του αύριο είναι υπερβολικά αβέβαιο για να κάνεις σχέδια… και κάθε μέλλον μπορεί να μείνει στη μέση. Μετά από κάποιο καιρό μαθαίνει κανείς πως αν είναι υπερβολική, ακόμα και η ζέστη του ήλιου μπορεί να τον κάψει. Έτσι φυτεύει τον δικό του κήπο και διακοσμεί την δική του ψυχή αντί να περιμένει κάποιον άλλο να του φέρει λουλούδια. Μαθαίνει κανείς ότι μπορεί πραγματικά ν’ αντέξει, πως είναι πραγματικά δυνατός, πως πραγματικά αξίζει  και μαθαίνει και μαθαίνει… με κάθε του μέρα μαθαίνει. Με τον καιρό μαθαίνεις ότι

Όταν είσαι παιδί φαντάζεσαι μια ευτυχία  που δεν τελειώνει ποτέ, πως έρχεται μια στιγμή που πλημμυρίζει τη ζωή σαν τα νερά ενός ποταμού που εκβάλουν στη θάλασσα. Μεγαλώνοντας καταλαβαίνεις πως κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό, πως η ευτυχία ποτέ δεν είναι άπειρη και απόλυτη , αλλά δίνεται σε μικρά κομμάτια που καλείσαι να μάθεις να τα αναγνωρίζεις, θυσιάζοντας τη χίμαιρα του απόλυτου και άπιαστου. Για να μπορείς να χαίρεσαι, να απολαμβάνεις τις μικρές στιγμές της κάθε ημέρας. Όταν είσαι παιδί δεν ξέρεις  πώς λειτουργούν τα πράγματα, μόνο φαντάζεσαι. Έτσι είναι. Η φυσική μας πορεία ξεκινάει αντίστροφα. Γεννιόμαστε χωρίς να γνωρίζουμε τίποτα. Μεγαλώνοντας, συναντάμε ανθρώπους και πράγματα που σχετιζόμαστε, που μας προκαλούν χαρά ή λύπη. Κάπως έτσι μαθαίνουμε, από τα αποτελέσματα άλλων σωμάτων στο δικό μας. Δεν έχουμε άλλο τρόπο. Η τέχνη της ζωής δεν είναι εύκολη.  Όπως όλες οι τέχνες χρειάζεται πορεία μέσα στο χρόνο, μαθητεία, προσήλωση στο στόχο, αγάπη, αφοσίωση… και λίγη τύχη. Στο

'.. Το αγόρι εξακολουθούσε ν' ακούει την καρδιά του, ενώ προχωρούσαν στην έρημο . Σιγά σιγά έμαθε τις πονηριές και τα κόλπα της, έμαθε να τη δέχεται όπως ήταν. Τότε το αγόρι έπαψε να φοβάται, γιατί ένα απόγευμα η καρδιά του του είπε ότι ήταν ευχαριστημένη. " Μπορεί να διαμαρτύρομαι μερικές φορές ", έλεγε η καρδιά του , " επειδή είμαι μια καρδιά ανθρώπου και οι καρδιές των ανθρώπων είναι έτσι. Φοβούνται να πραγματοποιήσουν τα μεγαλύτερα τους όνειρα επειδή νομίζουν ότι δεν το αξίζουν η ότι δεν θα τα καταφέρουν. Εμείς οι καρδιές πεθαίνουμε από το φόβο μόνο και μόνο που σκεφτόμαστε αγάπες που έφυγαν για πάντα, στιγμές που θα μπορούσαν να είναι καλές και δεν ήταν, θησαυρούς που θα μπορούσαν να είχαν ανακαλυφθεί κ' όμως έμειναν για πάντα θαμμένοι στην άμμο. Γιατί όταν κάτι τέτοιο συμβαίνει στο τέλος υποφέρουμε πολύ." - Η καρδιά μου φοβάται τον πόνο , είπε το αγόρι - Πες της ότι ο φόβος του πόνου είναι χειρότερος και από τον ίδιο τον πόνο . Και ότι

Η αυτοπεποίθηση είναι μια 'στάση' που επιτρέπει στο άτομο να έχει μια θετική αλλά και ρεαλιστική αντίληψη για τον εαυτό του και για τις ικανότητές του να χειρίζεται τις καταστάσεις ή τις δυσκολίες που το αφορούν. Με άλλα λόγια, είναι η πεποίθηση του ατόμου ότι έχει την ικανότητα να πράξει, στα πλαίσια των δυνατοτήτων του και της λογικής, ό,τι επιθυμεί, σχεδιάζει και αναμένει. Αντανακλά, επίσης, την εμπιστοσύνη που έχει στις ικανότητές του αυτές, αλλά και την αίσθηση ότι ασκεί έλεγχο στη ζωή του. Ακόμα και αν κάτι δεν πάει καλά, η θετική στάση και η αποδοχή του εαυτού στα άτομα με υψηλή αυτοπεποίθηση δεν αλλάζει. Αντίθετα, τα άτομα που δεν έχουν εμπιστοσύνη στον εαυτό τους εξαρτώνται υπερβολικά από την αποδοχή και την έγκριση των άλλων για να νιώσουν καλά με τον εαυτό τους. Γενικά, δεν αναλαμβάνουν κινδύνους γιατί φοβούνται την αποτυχία, αλλά και δεν προσδοκούν ότι θα κάνουν κάτι επιτυχώς. Η εμπιστοσύνη στον εαυτό δεν είναι απαραίτητα ένα γενικευμένο χαρακτηριστικό που α

Υπάρχει μία άβολη αλλά συγχρόνως απλή αλήθεια. Γονιός δεν γεννιέσαι. Γίνεσαι, “περνώντας” μέσα από πολύπλοκες διαδικασίες και διλήμματα, και έχοντας σαν –κύριο- οδηγό το ένστικτο και όλα όσα βίωσες στην οικογένεια στην οποία μεγάλωσες. Δεν είναι καθόλου απλό, ούτε εύκολο να βρεις τα κατάλληλα βήματα που πρέπει να κάνεις για την ανατροφή ενός παιδιού. Και τα πράγματα φαίνονται ακόμη πιο δύσκολα, καθώς διαπιστώνεις ότι εκεί έξω δεν υπάρχει κανένα σχολείο να σε διδάξει πώς να μεγαλώσεις ένα παιδί. Ωστόσο, υπάρχει μία πυξίδα που θα σε καθοδηγήσει. Παρότι δεν θα βρεις πουθενά αναλυτικές οδηγίες και καθολικούς ρητούς κανόνες για την ανατροφή των παιδιών, οι ειδικοί μπορούν να προτείνουν τρόπους αποτελεσματικούς για κάθε οικογένεια ξεχωριστά. Γράφει η  Δήμητρα Ξενάκη , Ψυχοθεραπεύτρια-Συστημική/Οικογενειακή Θεραπεύτρια, BSc(Hons)Psych(Open), μέλος της EFTA (European Family Therapy Association) Η αυθόρμητη διαδρομή Ποιο δρόμο πρέπει επομένως, να ακολουθήσεις για την ανατροφή των π

Ο    Οδυσσέας Ελύτης   , φιλολογικό ψευδώνυμο του  Οδυσσέα Αλεπουδέλλη , ήταν ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες  ποιητές , μέλος της λογοτεχνικής γενιάς του '30 . Διακρίθηκε το 1960 με το  Κρατικό Βραβείο Ποίησης  και το 1979 με το  βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας , ο δεύτερος και τελευταίος μέχρι σήμερα Έλληνας που τιμήθηκε με βραβείο Νόμπελ Ακολουθούν δύο αποσπάσματα από παλιότερες συνεντεύξεις του Οδυσσέα Ελύτη. Από τον τόμο «Συν τοις άλλοις» που κυκλοφορεί αυτές τις μέρες, και περιλαμβάνει 37  συνεντεύξεις του. "Η πολυτέλεια σε διαλύει" « Όπως  βλέπετε, σ' αυτά τα πενήντα τετραγωνικά εργάζομαι και ζω εδώ και πολλά χρόνια. Ούτε είχα ούτε θα ήθελα να έχω ποτέ περισσότερα.  Όχι ότι παρασταίνω τον ασκητή. Ο  άνθρωπος   πιστεύω, δεν πρέπει να στερείται από τίποτα. Πρέπει, όμως, να αρκείται και στα απαραίτητα. Η πολυτέλεια, το περιττό, σε απομακρύνουν από το ουσιώδες, σε διαλύουν. Είμαι υπέρ της «βασικής ζωής» και αυτή θα έπρεπε νομίζω να εξασφαλίζει σε όλ